The gates of hell: vulkaan Masaya

De eerste priester die de plaatselijke bevolking moest bekeren tot het christendom, was ervan overtuigd dat dit rokende gat in de aarde (met zijn rode lava-schijn als het donker is, de lava zelf ligt waarschijnlijk 1000 meter lager) wel de poorten van de hel moesten zijn. Hij vond er niets beter op dan er levend in te springen om aldus het kwaad te verdrijven. Wij houden iets meer afstand van moeder aarde´s stoomketel want de onophoudende rookwolk heeft een bedwelmend effect en heeft een geurtje dat iets van rotte eieren (of van ¨den indaver¨ volgens Bert) weg heeft.

Duimen gekruisd dat de vulkaan rustig doorpuft en niet begint te rommelen als wij in een onderaardse lavagang op zoek gaan naar vleermuizen. En of we ze vinden, of misschien beter, zij ons!

Waar zijn de schildpadden...

In Leon vonden we ze niet en een reis naar de andere kant van het land was ook tevergeefs. Geen schildpadden te zien in Refugio Silvestre La Flor, ondanks dat alle bronnen ons lieten geloven dat dit schildpaddenparadijs was en we momenteel in het piekseizoen zouden moeten zijn. Reden rarara: door de opwarming van de aarde zijn ze uit hun ritme, dus komen ze later...of NIET!!
Onze zoektocht geven we nog niet op... de volgende poging zal in Guatemala zijn.

We troosten ons met een prachtige zondsondergang aan het strand van San Juan del Sur.

Een Belgisch onderonsje in Leon

Waar Leon de trotse eigenaar is van de mooiste kerkjes van het land en een achtertuin heeft met 6 prachtige vulkanen, waren wij vooral onder de indruk van het aantal Belgen die we hier tegenkwamen. Het Via Via hostel waar we verbleven (inderdaad, met gelijknamige restaurants in Leuven en Antwerpen) mag dan wel Belgische eigenaars hebben, het leek even alsof we in een Vlaamse kroeg beland waren toen we vergezeld werden door een groep van Joker en enkele Nederlandse vrijwilligers. We deden ons dan maar te goed aan frietjes met mayonaise en lieten ons vertellen dat er in Copan (Honduras) donkere Leffe op ons wacht, maar na deze kleine Vlaamse-overdosis besloten we om snel terug naar Nicaragua te keren.

De ideale manier hiervoor, ons onderdompelen in een sterk staaltje locale cultuur: hanengevechten! Stoere mannen (met kleine hartjes) halen hun beste vechthanen boven die ze al jaren trainen alsof het hun eigen vlees en bloed is. Dit is geen spelletje, dit is pure ernst. Naarmate het later wordt en de drank rijkelijk vloeit, stijgen ook de gemoederen. Het is een ongelooflijk (maar ook gruwelijk) spektakel, we passen ons aan aan de plaatselijke cultuur en gaan (na ons een beetje moed in te drinken) hier helemaal in op.

We zoeken en vinden na een bloedhete tocht Leon Viejo, de eerste hoofdstad (en oudste stad) van het land, eens begraven in de assen van vulkaan Momotombo, nu netjes uitgegraven met de hulp van Unesco.

De nestende schildpadden die we al een tijdje zoeken blijken niet hier te zitten, dus verlaten we onze al negen maanden durend noordelijke tocht en trekken terug naar het zuiden om ze daar te zoeken...

Koffie proeven in Matagalpa

Naar Matagalpa trekken we om een kopje van Nicaragua´s beste koffie te proeven. We zijn net een maand te vroeg voor het plukseizoen dus houden we het bij een uitgeregende wandeling door de koffieplantages en leren we dat er zo iets bestaat als een sommelier voor koffiebonen.
.

Uitregenen op Little Corn Island

Om op de Corn Islands te geraken moet je een marathon van rugbrekende bussen, boten en taxi´s nemen die langer in beslag zouden nemen dan ons verblijf op de eilanden, dus gaan we voor de gemakkelijke (en duurste) oplossing en vliegen we vanuit Managua naar Big Corn Island in een vliegtuigje dat amper groter is dan een skydive-vliegtuig en waar we bijna op de piloot zijn schoot zitten.

Van daaruit varen we naar Little Corn Island, een Caraibisch paradijsje zoals er tientallen jaren geleden nog velen waren, zonder auto´s, straten en slechts een handvol hostels. Een hutje onder enkele palmbomen op enkele meters van een prachtig strand wordt ons huis voor de komende dagen. We houden ons bezig met nuttige taken als kokosnoten openen en er bikini´s van maken, "goede" boeken lezen, kapper spelen op het strand, krabben plagen en ... duiken natuurlijk. Deze keer met 21 dolfijnen die heel nieuwsgierig naar ons kijken wanneer we een van onze Cocos-maten zijn gouden tip toepassen: wil je dichtbij dolfijnen komen, gedraag je zoals een dolfijn.



Dat we in het regenseizoen zijn, zullen we geweten hebben maar we laten ons plezier er niet door bederven.

Gezellig Granada

Wanneer we de gezellige straten van Granada binnenrijden voelen we ons meteen goed in dit stadje met zijn mooi gekleurde en gerestaureerde huizen. Alhoewel redelijk toeristisch getint, heeft dit ook zijn voordelen. Na enkele weken rijst en bonen doen we ons tegoed aan dubbele porties lekkere aardappelpuree en heerlijke mojitos (cappuccino club waardig) aan 0.50 euro.

Duiken in een vulkanisch kratermeer stond op ons verlanglijstje maar in plaats van vulkanische overblijfselen zien we een onderbroek, een tampon en meer plastiek flessen dan vissen. Het kan niet alle dagen Isla del Coco zijn, maar toch...
.
.

Onze vloek om in rare, luidruchtige hostels terecht te komen lijkt weer uit te komen. We worden ontvangen door drie Franse skeletten die meer dood dan levend zijn, kwa uitzicht en vooral wat betreft lijfgeur. Maar hoe het lot ons goed gezind kan zijn... ´s avonds zitten we met onze voeten in een zwembad in waarschijnlijk het mooiste huis van Grananda en nodigt onze nieuwe vriend Glenn ons uit bij hem te logeren, waar we jammer genoeg door tijdsgebrek (onze vlucht naar paradijslijke stranden wacht niet) geen gebruik van kunnen maken.

Tijdens onze 14 maanden dat we al onderweg zijn, hebben we vele nieuwe avonturen beleefd, nieuwe vrienden gemaakt, veel uitdagingen gehad, nieuwe hobby´s gevonden... Maar we hebben ook dikwijls aan het thuisfront gedacht, met veel plezier de laatste roddels gelezen, geklonken en gedronken op al het nieuwe leven waar we reikhalzend naar uitkijken om te leren kennen, maar jammer genoeg hebben we ook afscheid moeten nemen, ver in afstand maar dichtbij in gedachten, hebben we naar de hemel gekeken en de sterretjes meer geteld.

De anderhalve borst van Ometepe

Te midden van het Lago de Nicaragua ligt het eiland Ometepe dat gevormd wordt door een actieve (borst) en een niet actieve (halve borst) vulkaan. Een heerlijk relaxte plaats waar we tijdens de dagen dat we er verblijven het mooiste uitkijkpunt (makkelijk, er zijn er zoveel) en de best bewaarde petroglief (moeilijker, echt goed zijn ze niet bewaard gebleven) trachten te vinden.


Ometepe geeft ons voor het eerst het "Nicaragua" gevoel, vriendelijke mensen, de dingen des levens worden weer wat goedkoper, de gastronomie viert hoogtij met kip, rijst en zwarte bonen (mmmmmmmmmmmm!!!!) en vooral...het is er heel heel rustig (hier hebben ze het woord "tranquilo" uitgevonden volgens ons).