Wanneer we de gezellige straten van Granada binnenrijden voelen we ons meteen goed in dit stadje met zijn mooi gekleurde en gerestaureerde huizen. Alhoewel redelijk toeristisch getint, heeft dit ook zijn voordelen. Na enkele weken rijst en bonen doen we ons tegoed aan dubbele porties lekkere aardappelpuree en heerlijke mojitos (cappuccino club waardig) aan 0.50 euro.
Duiken in een vulkanisch kratermeer stond op ons verlanglijstje maar in plaats van vulkanische overblijfselen zien we een onderbroek, een tampon en meer plastiek flessen dan vissen. Het kan niet alle dagen Isla del Coco zijn, maar toch....
.
Onze vloek om in rare, luidruchtige hostels terecht te komen lijkt weer uit te komen. We worden ontvangen door drie Franse skeletten die meer dood dan levend zijn, kwa uitzicht en vooral wat betreft lijfgeur. Maar hoe het lot ons goed gezind kan zijn... ´s avonds zitten we met onze voeten in een zwembad in waarschijnlijk het mooiste huis van Grananda en nodigt onze nieuwe vriend Glenn ons uit bij hem te logeren, waar we jammer genoeg door tijdsgebrek (onze vlucht naar paradijslijke stranden wacht niet) geen gebruik van kunnen maken.
Tijdens onze 14 maanden dat we al onderweg zijn, hebben we vele nieuwe avonturen beleefd, nieuwe vrienden gemaakt, veel uitdagingen gehad, nieuwe hobby´s gevonden... Maar we hebben ook dikwijls aan het thuisfront gedacht, met veel plezier de laatste roddels gelezen, geklonken en gedronken op al het nieuwe leven waar we reikhalzend naar uitkijken om te leren kennen, maar jammer genoeg hebben we ook afscheid moeten nemen, ver in afstand maar dichtbij in gedachten, hebben we naar de hemel gekeken en de sterretjes meer geteld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten